Yıl 1996. Renaissance Antalya Resort otelinde çalışırken, teknik departmanda çalışan bir arkadaşımız vardı, Lenora. O sıralar cep telefonları yeni çıkmaya başlamıştı. Teknik departmanı ziyaret ettiğim bir gün Lenora’yı bir şeyler yazarken gördüm. Türkçeyi baya iyi konuşuyordu.
Ve aramızda şöyle bir konuşma geçmişti.
- Hayırdır Lenora, napıyorsun?
- Mektup yazıyor ben.
- Kime, sevgiline mi?
- Sayılır, eşime.
- Ya artık mektup mu kaldı, ne cimri adamsın, telefon açsana.
- İyi de evde telefon yok.
- Bak cimriliğin tescillendi eve bile telefon almamışsın.
- İyi ama bizim kasabaya telefon gelmedi.
- Nasıl ya, bu çağda telefonsuz olur mu? Memnun musunuz bu durumdan?
- Çok memnun biz. Asıl siz memnun burada?
- Tabi memnunuz baksana her şey var. Niye telefon yok sizde?
- Teknoloji yok biz. Sizde de yok. Her şey dışardan alıyor siz. Enflasyon çok. Siz yarın kalkıyor ekmek zam. Bizde efleyşin % 1-1,5. Ben doğdu ekmek var, bugün aynı para. (yaşı o günlerde 40 lardaydı). Durumu hemen 1-0 yapmıştı.
Utandım vallahi. Sahi dedim kendi kendime, haklı. Ama erkekliğe ..k sürmemek için, 1-0 lık yenilgiyi de hazmedememe nedeni ile karşı saldırıya geçtim.
- İyi ama sizde Tamil gerillaları var, okuyoruz haberlerde, bombalamalar oluyor.
- Sizde de PKK var. Bizde Tamil gerillaları güney doğuda, sizde aynı…
Deyince durumu 2-0 yaptı. Arkama bakmadan sıvıştım yanından.
Bugün ekonomik anlamda yine aynı durumda, hatta daha da kötüyüz. Her gün tüm tüketim ihtiyaçlarımız zamlanıyor. Öyle bir alışmışız ki, zam olmasa yaşamımız renksiz kalacak gibi.
Sahi duyarlılık nerede?
Comments