Günlerden bir gün düşersin bir karanlığa, milyonlardan birisindir, çaktırmadan bir yarışa girersin ve sonunda bam bam bam, rekor kırmışsın, kazanmışsın, diğerleri geç kalmış, sen yeni bir karanlığa dalmış yeni bir yerde, yeni bir can olmaya başlamışsın.
Zaman olmuş üzülmüş, zaman olmuş sevinmiş, zaman olmuş acı, zaman olmuş tatlı tatlar almışsın. Suyun içindesin.
Yavaş yavaş organlar, hisler oluşmaya başlamış.
Gel zaman git zaman, dokuz ay on gün sonra bir günde ahlar, ohlar arasında önce bir aydınlık, ardından geniş bir alan, bir ciyaklama ve tatlı bir koku. Adına anne denilen canın kokusu.
Bir, üç beş, anne sütü, mama, attaaa, yürüdü, anne dedi, baba dedi…
Bir bakmışsın İlkokul, ilk aşk, ortaokul bir ikinci, lise gerçek aşk, yok sensiz olmazlar… Ah bir büyüsemler bitmiş. Biraz daha, bir gün daha, elini tutsam, yüzüne baksam. Kıyamet kopsun senin saçının bir teli kopmasın sözcükleri.
Üniversite, iş geleceğinin temeli.
Zaman da ne kadar çabuk geçiyor. Dur insafsız zaman, dur zamansız zaman, gitme, geçme…
Satı Ana hastaydı. 70 ine merdiven dayamıştı. Duasında “Allah’ım bir 10 yıl daha yaşayayım” dedi. 80 ine geldiğinde öldü. O yaşa kadar öylece hasta yaşadı. Duası mı kabul oldu yoksa ömrü zaten o kadar mıydı bilinmez. Ölmeden bir 10 yıl daha istemiş midir bunu bilmek de mümkün değil. Ama istemiştir Satı Ana. Ben olsam isterdim, ondan biliyorum.
Yaşamak elbette güzel, iyi de olsa kötü de olsa yaşamaya, her an her yerde, iyilikte de kötülükte de hep biraz daha biraz daha deriz, biraz daha isteriz.
Çünkü yaşamak güzel.
Çünkü herkes biraz delidir, ama çoğu bunun farkına varmaz.
Hep deriz, babam beni anlamıyor. Hiç düşündünüz mü, acaba ben babamı anlıyor muyum?
Çocuklukta yollar ne kadar uzundur, büyüdükçe hep kısalır. Sadece yollar mı kısalan, bir bir geçerken geceler sona bir adım dahadır gerçekte.
Her yeni bir doğum yeni bir başlangıçtır, birileri, kendileri, doğa, evren için.
İnsan olmak başkadır, insan olmak ne olduğunla değil, kim olduğunla ölçülür.
Gece yarısı bir yerde bir yarasanın kanat sesleri döverken geceyi, ben sokak lambasının aydınlattığı sedirde oturmuş dünü düşünüyorum.
İnsan olmaya çalışıyorum. Dünya bir yerde bir, çok yerde çok, bir sürü yeni bir başlangıca, belki daha az sayıda ama vazgeçilemez bir sürü de sona şahitlik ediyor.
Ben oldum olası o gözlerin bana bakışını, o bakışın güzelliğini sevdim. Bir gün o gözler bir başkasına bakarsa diye çok korktum. Sadece bakman, o gözlerini kaçırmadan bakman bile dünyalara değer. Değmişti.
Babama biri var dedim, anladı. Annen gibi güzel kalpli mi dedi. Anlamıştı. Evet, en az onun kadar güzel, bir tek gözleri farklı dedim. Sen ne istersen o olur dedi, hele bir üniversiteyi kazan, okulunu bitir, mesleğini al eline, o da isterse biz gereğini yaparız dedi. Üniversiteyi kazandım, mesleğimi aldım elime ama yoktu artık. Başkalarının olmuştu.
Çünkü hayat sen planlar yaparken akıp gidiyor. Planların genelde tutmuyor. Çünkü ya doğru planlama yapmıyoruz ya da başarısız olacağımız planlar yapıyoruz.
Bir daha dünyaya gelsem, ata biner, daha çok kırlarda dolaşır, toprağı işler, daha çok çiçek koklardım.
Bülent Çapar
Comments